Τέρμα - Κώστας Βάρναλης

Εδώ, π’ ανταμωθήκαμε, αδερφοί,

δεν είναι πλατωσιά μηδέ κορφή,

μήδ’ άκρα του πελάου και τ’ ουρανού.

Το βάθος είναι τ’ άσωτου Κενού.

Δεν πέσαμε μονάχοι στ’ αναιώνια

σκοτάδια. Μας γκρεμίσαν τα τελώνια

της Ανομίας, οι «πρώτοι» του λαού,

κάθε λαού, καινούργιου ή παλαιού.

Ήλιος εδώ να φτάσει, ανάσ’, αχός

δεν αφήνει των πλούσιων ο Θεός

και στον Απάνου Κόσμο από τον Κάτου

οι βόγκοι ν’ ανεβούνε του θανάτου.

Τη σάρκα μας τη σάπισε η λασπιά τους,

μα την ψυχή μας πιότερο η ψευτιά τους.

Πουλημένα κοπάδια, νύχτα μέρα

για δικά τους πεθαίνουμε συφέρα.

Ασήμαντοι, χυδαίοι, μηδενικοί

κάναν την οικουμένη φυλακή.

Πέτρα δεν είν’ απάνου να πατήσει

το θύμα, όσο ψηλότερα να φτύσει!

- Πώς εδώθε να βγούμε; - Όχι ένας ένας!

Όλοι μαζί και μοναχός κανένας!

Σα φτάσ’ η εσχάτη ανάγκη να σωθείς,

ενωμένος Λαός θα σηκωθείς.